این رشته ها به نسبت سیمهای ویولنی که از فلز یا روده حیوانات ساخته می شدند از ارتعاش و نرمی بیشتری برخوردارند. این ویژگی ها به دلیل شیوه تاباندن تارهای عنکبوت به یکدیگر در سیمهای جدید ویولن به وجود آمده است.

"سینگیوشی اوساکی" از دانشگاه پزشکی نارا برای سالها مجذوب ویژگی های مکانیکی تارهای عنکبوت شده بود. وی به ویژه بر روی نوعی خاص از تار عنکبوت که عنکبوتها از آن برای اویزان شدن استفاده می کنند متمرکز شده و قدرت کشسانی آن را در سال 2007 محاسبه کرد.

اوساکی شیوه های دستیابی به مقادیر زیادی از این تارهای عنکبوت را ارتقا داد و اکنون بر روی کارایی های این تارهای عنکبوت متمرکز شده است.

به گفته وی سازهای زهی از قبیل ویولن موضوع بسیاری از مطالعات علمی بوده اند اما تا کنون به تمامی جزئیات آن توجهی نشده زیرا بیشتر محققان و حتی کاربران بیشتر از سیمهای ویولن به بدنه آن توجه دارند. اوساکی با استفاده از 300 عنکبوت "نفیلا ماکولاتا" موفق شد تا حجم زیادی از تارهای عنکبوت تولید کند.

وی برای ایجاد هر یک از سیمهای ویولن سه هزار تا پنج هزار رشته تار عنکبوت را در یک جهت به یکدیگر تاباند تا رشته ای ضخیمتر به وجود آورد.

رشته های نهایی از تاباندن سه رشته از نمونه های ضخیمتر به دست آمد. اوساکی سپس قدرت کششی این تارها را محاسبه کرد، عاملی حیاتی برای ویولونیستها که می تواند از پاره شدن تارها در هنگام نواختن جلوگیری کند

آزمایش بر روی این تارها نشان داد تارهای ویولن عنکبوتی پیش از پاره شدن نسبت به دیگر تارهایی که از مواد فلزی یا نایلونی ساخته شده اند فشار کمتری را تحمل می کنند.

بر اساس گزارش بی بی سی، بررسی نزدیکتر با استفاده از میکروسکوپ الکترونی نشان داد که این تارها در برش عرضی به شکلی کامل گرد هستند و هیچ فضای خالی میان اجزای سازنده آن وجود ندارد و همین ویژگی استقامت آنها را نسبت به دیگر انواع تارهای ویولن افزایش داده است.